„Ostatni telefon” jest często podsumowywana jako „książka o samobójstwach”. Nie jest to jednak cała prawda, a na pewno nie sedno tych historii. Jest to książka o tym, jak radzą sobie bliscy osób, które odebrały sobie życie. O bólu który towarzyszy tym, którzy zostali. O tym, że dzięki pewnym informacjom i zmianom da się zapobiegać kolejnym takim tragediom.
Ji-an jest terapeutką, która zakłada własną poradnię i zajmuje się autopsjami psychologicznymi. W odpowiedzi na prośby klientów próbuje znaleźć odpowiedź na pytanie: dlaczego ich bliscy popełnili samobójstwo? Czy dało się coś zrobić, by odwieść ich od tego zamiaru? Aby pomóc pacjentom prowadzi ich do budki telefonicznej, by poznali ostatnie myśli tych, którzy odeszli.
To bez wątpienia trudna książka. Temat w niej poruszony jest ważny, ale i kontrowersyjny. Autorka dobrze poradziła sobie przedstawieniem całego szeregu emocji towarzyszącym bohaterom tych historii. Pokazała, że osoby, które pozornie są szczęśliwe i spokojne często również zmagają się z różnymi problemami, o czym sporo osób zapomina. Nawet sama terapeutka zmaga się z demonami przeszłości.
Książka jest napisana dobrze- chociaż prostym językiem, jak na azjatycką pozycję przystało- ale czegoś mi zabrakło. Niby czułam emocje bohaterów, ale nie było to aż tak poruszające, jak mogłoby być. Może jednak o to chodziło- o spojrzenie na to z pewnym dystansem, a jednocześnie uświadomienie sobie rozmiaru tego dramatu. Ciekawe, co konkretnie było zamiarem Lee Su-Yeon.
Jest to pozycja warta polecenia, skłaniająca do refleksji i mocna. Idealna zwłaszcza dla starszych czytelników. Lepiej nie czytać jej mając słabe nerwy… Moja ocena to 4.25/5.